W Karcie Krakowskiej, przyjętej podczas I Kongresu Polityki Miejskiej, sygnatariusze zawarli szereg rekomendacji dotyczących polityki miejskiej.

Uważają, że w wymiarze krajowym polityka miejska powinna uwzględniać przede wszystkim: zrównoważony rozwój terytorialny, podejście zintegrowane, nastawione na uruchamianie i wzmacnianie lokalnych potencjałów, a także adekwatne do programów rozwoju kraju instrumentarium wspierania rozwoju miast.

Szczególnego wsparcia władz centralnych wymaga polityka przestrzenna (koordynacja międzygminna, przeciwdziałanie niekontrolowanej suburbanizacji) – pilne uchwalenie kodeksu urbanistyczno-budowlanego, zawierającego m.in. szybką likwidację decyzji o warunkach zabudowy, a od zaraz wymóg jej zgodności ze studium, a także możliwość przyjmowania studium ramowego w miejskich obszarach funkcjonalnych. Inne dziedziny, które wymagają pilnego wsparcia rządu, to polityka mieszkaniowa (w tym stare zasoby komunalne oraz infrastruktura towarzysząca), zwłaszcza zapewnienie finansowania na poziomie realnych potrzeb wszystkich narzędzi wsparcia rozwoju mieszkalnictwa, które są obecnie realizowane, zwłaszcza w ramach Narodowego Programu Mieszkaniowego, mobilność miejska i międzymiastowa, zwłaszcza transport intermodalny; ochrona środowiska, w tym zwłaszcza powietrza i wreszcie rewitalizacja obszarów zdegradowanych, w tym zwłaszcza starej zabudowy śródmiejskiej. Sygnatariusze Karty podkreślają ponadto konieczność rozwijania instrumentów prawno-finansowych, umożliwiających miastom i regionom prowadzenie skutecznych polityk rozwoju (w tym zmiany w ustawie o finansach publicznych oraz nowa formuła instytucjonalna dla partnerstw w aglomeracjach).
Uczestnicy Kongresu uznali, że należy rozwijać pakiety dla miast, zaproponowane w Strategii na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju

W wymiarze regionalnym polityka miejska powinna koncentrować się na wykorzystaniu potencjałów, w tym cech wyróżniających poszczególne miasta, w rozwoju regionów, na wspieraniu działań rozwojowych podejmowanych przez miasta poprzez odpowiedni rozwój infrastruktury regionalnej, w tym zwłaszcza transportowej i środowiskowej i wreszcie na angażowaniu miast w przedsięwzięcia rozwojowe o znaczeniu regionalnym.
Dlatego regiony powinny rozwijać swoje polityki miejskie poprzez analizowanie trendów rozwojowych, potencjałów i obszarów oddziaływania miast w regionie oraz poprzez budowanie strategii rozwoju regionalnego na podstawie diagnozy potrzeb formułowanej z udziałem społeczności i środowisk lokalnych w województwie (regionalne rady rozwoju).

Sygnatariusze Karty Krakowskiej przyjęli też rekomendacje dla siebie samych. Uznali, że w wymiarze lokalnym miasta powinny przede wszystkim prowadzić politykę rozwoju w sposób zintegrowany, na podstawie własnych diagnoz, z wykorzystaniem narzędzi oferowanych przez programy centralne i sektorowe; podstawą strategii rozwoju powinna być zrównoważona polityka przestrzenna, powiązana z rozwojem całego obszaru funkcjonalnego miasta. Miasta powinny ponadto rozwijać lokalną infrastrukturę informacji przestrzennej, która powinna być platformą integracji zarządzania miastem, identyfikować dziedziny, w których warto wprowadzać innowacje dla ożywienia lokalnej gospodarki, korzystać z pełnego wachlarzu inżynierii finansowej, w oparciu o przemyślaną własną politykę finansową (w tym z wykorzystaniem nowych narzędzi wprowadzonych przez resort finansów we współpracy ze Związkiem Miast Polskich). Ważne jest też, żeby prowadziły aktywną gospodarkę nieruchomościami komunalnymi, która powinna sprzyjać uruchamianiu lokalnych inicjatyw gospodarczych oraz stwarzać atrakcyjne możliwości dla inwestorów zewnętrznych, a także by budowały tożsamość społeczności miejskiej, z wykorzystaniem narzędzi autentycznej partycypacji, a także komunikacji elektronicznej.